Een osteopaat heeft een veel breder werkvlak dan een chiropractor. Chiropractors behandelen enkel het pariëtale gedeelte van het lichaam, dus de botten, spieren, pezen, wervelkolom en alle gewrichten. Een osteopaat kijkt verder. Hij behandelt ook het viscerale (organen) en cranio-sacrale gedeelte (weerstand, hoofdpijn, gedrag). Hij doet dit om een belangrijke reden. Een korte uitleg:

Alle zenuwen uit het hele lichaam delen informatie met elkaar en de hersenen via de ruggenwervels. Van deze informatie is 20% efferent. Dat wilt zeggen; het brengt informatie van het centrale zenuwstelsel naar de spier, het gewricht, het orgaan etc. 80% van deze informatie is afferent. Dat wilt zeggen, sensorische informatie vanuit spieren en organen naar het centrale zenuwstelsel toe. Er wordt dus 4x zoveel informatie vanaf een spier of orgaan naar de wervel gebracht, dan vanuit de wervel naar de spier. Om echt de kern van het probleem aan te pakken, is het dus zeer belangrijk om ook het viscerale en cranio-sacrale gedeelte mee te nemen in de behandeling, gezien daar regelmatig de oorzaak van het probleem ligt. Breng je hier geen verlichting, dan zullen de zenuwen overprikkeld blijven, en is je hervonden beweeglijkheid maar van korte duur, dus ook die in de wervelkolom. Hoe dat komt kan je hieronder lezen.

Informatie van en voor het hele lichaam wordt gedeeld dmv elektrische impulsen die via de zenuwen naar de ruggenwervel lopen. De ruggenwervel is dus een soort verzamelaar van informatie, gecodeerd in elektrische impulsen. In de ruggenwervel zelf is ook een elektrische basis activiteit te vinden. Zodra de irritatie van een spier of orgaan omhoog gaat, worden er sterkere impulsen gestuurd naar de ruggenwervel. Deze elektrische impulsen verhogen de basis activiteit in de wervelkolom. Zodra de basis activiteit in de wervel een bepaalde grens overschrijdt, gaat er een ‘alarm’ af; het lichaam gaat actie ondernemen.

Deze actie bestaan uit het verhogen of verlagen van de activiteit van alle structuren die vanuit deze wervel aangestuurd worden. Denk maar eens aan wat je ziet als iemand buikpijn heeft. Niet alleen de binnenkant doet pijn, maar ook de buikspieren spannen zich aan, waardoor de patiënt voorover zal buigen. Dit komt door bovenstaand principe. Één wervel kan dus meerdere spieren, gewrichten en organen aan laten spannen. Een blokkade beïnvloedt dus op meerdere levels de activiteit in het lichaam.

Een fysio en masseur focussen zich met name op het buitenste schilletje, dus de spieren en pezen van je dier. Osteopathie behandeld deze indirect, door in te werken op het skelet, op de mobiliteit van de organen en op de fluctuatie van hersen- en lymfevocht. Osteopathie behandeld dus wat meer het binnenste schilletje, wat wel weer effect heeft op het buitenste schilletje. Want minder beperkingen aan de binnekant, geeft meer ruimte aan de buitenkant en minder compensaties!

Desalnietemin zijn er bepaalde gevallen waarbij fysiotherapie en osteopathie elkaar heel mooi kunnen ondersteunen. Bv honden die al heel lang in een compensatiepatroon bewegen of honden die door een gebrek aan core stability steeds opnieuw weer vast lopen in hun lichaam.

In mijn ervaring ondersteunen deze twee therapiën elkaar heel mooi, en dan met name bij verteringsproblemen. Doordat osteopathie zorgt dat de doorbloeding weer optimaal is en de klieren weer goed functioneren, kunnen de middelen van de natuurgeneeskundige ook daar aan kunnen komen waar ze nodig zijn. Anderzijds geeft bv homeopathie een orgaan wat flink vast gelopen is, net dat extra zetje om weer sneller op de rit te komen.